W prezentowanym artykule autorka zwraca uwagę na niektóre dysfunkcje nieodłącznie związane z kształceniem w zakresie pracy socjalnej i formą kształcenia podyplomowego oraz kursów szkoleniowych. Dysfunkcje są już faktem społecznym; wyłoniły się jako wynik tendencji ze strony Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej do nadmiernego ujednolicenia i standaryzacji procesu kształcenia oraz jako skutek nadmiernej kontroli nad całym procesem szkolenia pracowników socjalnych. Analiza prowadzona w pracy ukazuje kilka poważnych dysfunkcji wynikających z podwójnych standardów w kształceniu, ale także dysfunkcji wyrażających się w słabo rozwiniętych celach programów studiów magisterskich, niezrozumieniu i słabych wynikach procesu profesjonalizacji oraz tendencji do nadmiernego tworzenia wąskich specjalizacji w zawodzie pracownika socjalnego. Autorka ma świadomość, iż wiele nieprawidłowości w kształceniu i szkoleniu pracowników socjalnych zasługuje na oddzielne badanie i bardziej dogłębną analizę.