Czego boją się Polacy? Rozważania nad kinem grozy jako gatunkiem filmowym w kontekście wartości na przykładzie polskich przedstawicieli tego gatunku

Résumé

Choć współcześnie tendencja zaczęła ulegać zmianie, to jednak przez długie lata kino grozy było traktowane jako filmowy parias. Jego zadaniem było przede wszystkim pokazywanie odbiorcom negatywnych konsekwencji postępowania wbrew odgórnie narzuconym wzorcom zachowania, a także miało ono stanowić swego rodzaju ostrzeżenie przed zaburzeniem obowiązującego porządku ontologicznego. Głównym celem mojego artykułu jest próba pokazania, że horror może, a nawet powinien być traktowany przede wszystkim jako wartość sama w sobie. Na podstawie krótkiej analizy historycznej starałem się udowodnić, że polscy twórcy niepotrzebnie boją się sięgać po ten gatunek filmowy. Jak bowiem pokazuje chociażby film Demon Marcina Wrony, kino grozy najlepiej pozwala prowadzić polemikę z kwestiami uznawanymi w danej kulturze za coś normalnego, powszechnego i możliwego. Ponadto może być traktowane jako swoisty katalog lęków, potrzeb i nadziei społeczeństwa w danym momencie czasowym.