Miejsce faszyzmu w polityce zagranicznej i wewnętrznej Republiki Turcji w dwudziestoleciu międzywojennym

Streszczenie w języku polskim

Proklamacja Republiki Turcji w październiku 1923 roku zbiegła się w czasie z pierwszą rocznicą dojścia faszystów do władzy we Włoszech. Pomimo znaczących różnic w podejściu do kwestii kolonializmu oraz rewizjonizmu politycznego, Turcję kemalistowską i Włochy faszystowskie zbliżyły wspólne ambicje dotyczące stworzenia nowego porządku w stosunkach międzynarodowych. W latach dwudziestych Włochy były głównym partnerem handlowym Turcji, a oficjalne wizyty ministra spraw zagranicznych Tevfika Rüştü oraz premiera İsmeta Paszy na Półwyspie Apenińskim świadczyły o bliskich relacjach dyplomatycznych między państwami. To zbliżenie bezpośrednio przełożyło się na zainteresowanie faszyzmem wśród kręgów politycznych Republikańskiej Partii Ludowej (CHP). W niniejszym artykule dokonano analizy miejsca faszyzmu w polityce zagranicznej oraz wewnętrznej Republiki Turcji w latach 1923–1939. Tekst oparto na jakościowej analizie literatury wspomnieniowej, prasy codziennej, dokumentów udostępnionych w tureckich archiwach państwowych oraz opracowań tureckojęzycznych. Z przeprowadzonej kwerendy wynika, że Recep Peker, Falih Rıfkı Atay oraz Yunus Nadi Abalıoğlu wyrażali pochwałę dla Włoch faszystowskich w zakresie kultu jednostki, modernizacji miast, zdrowia publicznego, rozwoju przemysłowego oraz edukacji młodego społeczeństwa. Poczynione przez polityków CHP obserwacje na temat faszyzmu były w dużej mierze motywowane chęcią skonkretyzowania postulatów kemalizmu.