Rysunek osób z niepełnosprawnością intelektualną – twórcze medium i fundament autorehabilitacji

Streszczenie w języku polskim

Sztuka plastyczna posiada już swego rodzaju historię w koncepcjach kształcenia i wychowania, terapii i rehabilitacji. Przyjmuje różne funkcje od czysto utylitarnych do poznawczych i wychowawczych. Mieści się w obrębie wychowania estetycznego, wychowania przez sztukę. Wyznacza tym samym obraz osoby, która w danym systemie oddziaływania jest mniej lub bardziej twórcza i świadoma roli wartości artystycznych oraz estetycznych w życiu człowieka. Tradycyjnym jej celem jest natomiast kształcenie twórczej postawy w zakresie dyspozycji poznawczych i emocjonalnych oraz przygotowanie do aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym. Kluczowym zadaniem pedagoga specjalnego pracującego z osobami z niepełnosprawnością intelektualną jest inicjowanie procesu autorehabilitacji. Istotną rolę odgrywa tutaj proces autokreacji osoby z niepełnosprawnością intelektualną, zaś jednym z możliwych oddziaływań jest twórczość plastyczna, a w szczególności działalność rysunkowa. Artykuł jest próbą pogłębionej refleksji nad charakterystyką i procesem kształtowania przestrzeni autorehabilitacyjnej na podstawie wartości rysunku jako fundamentalnego medium twórczości plastycznej. Zwrócono uwagę na podstawowe aspekty, które potwierdzają, że jednostka z niepełnosprawnością intelektualną potrafi być aktywna twórczo, a dzięki temu nadawać swoim działaniom charakter rehabilitacyjny – wzmacniać niezaburzone funkcje psychiczne, intelektualne i fizyczne, korygować nieprawidłowości rozwojowe oraz rozwijać zainteresowania i uzdolnienia.