Ukryj
Pokaż wszystkie
Wyślij tekst przez e-mail Work-life balance jako wymiar samokształcenia w profesji animatora kultury
Streszczenie w języku polskim
Artykuł dotyczy problematyki samokształcenia w profesji animatora kultury. Celem przeprowa dzonych ustaleń teoretycznych jest ukazanie koncepcji work-life balance jako istotnego obszaru samo kształcenia animatorów kultury. W obliczu rosnących wymagań zawodowych i dynamicznego charak teru pracy animatora ciągłe poszerzanie i aktualizacja kompetencji stają się nieuniknione. Profesja ta, wszechstronna i wymagająca, wiąże się z aktywnościami, które zacierają granicę między życiem za wodowym a prywatnym, co może prowadzić do negatywnych skutków, m.in. wypalenia zawodowego. Samokształcenie w obszarze work-life balance może przyczynić się do złagodzenia tego rodzaju nie pożądanych następstw. W literaturze przedmiotu work-life balance najczęściej jest definiowane jako zdolność jednostki do łączenia obowiązków zawodowych z innymi aspektami życia, takimi jak relacje rodzinne, aktywność społeczna czy realizacja zainteresowań. W celu przeprowadzenia argumentacji w artykule nakreślono problematykę samokształcenia w edukacji dorosłych, następnie przedstawio no charakterystykę profesji animatora kultury, by w dalszej kolejności wysunąć argumenty ukazujące koncepcję work-life balance jako pełnoprawny wymiar samokształcenia w profesji animatora kultury, jednocześnie wskazując konkretne obszary problemowe oraz formy samokształcenia.
Słowa kluczowe
Pełny tekst:
PDFBibliografia
Bembenek, B. (2024). Transformacja cyfrowa jako współczesne wyzwanie strategiczne w zarządzaniu klastrem. Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów, 198, 97-115.
Chróst-Jóźwiak, I. (2015). W gąszczu wiedzy i kultury, czyli człowiek „buszujący” w sieci – o szansach na samokształcenie w cyberprzestrzeni. Edukacyjna Analiza Transakcyjna, 4, 67-85.
Ciechanowska, D. (2009). Self-directed learning. Próba konceptualizacji pojęcia na gruncie edukacji dorosłych. Rocznik Andragogiczny, 16, 150-160.
Cyboran, B. (2017). Animator na tle mapy „Kultura we współczesnej Polsce”. O profesjonalizacji zawodowej animatorów kultury. Dyskursy Młodych Andragogów, 18, 275-286.
Gonera, K. (2014). Samokształcenie menedżera - korzyści dla organizacji. Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego We Wrocławiu, 350, 146-155.
Grzegorek, J.N. (2014). Animacja kultury jako wyzwanie pedagogiczne rezyduów tożsamości w pasji i praktyce akademickiej. Rocznik Naukowy Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy. Transdyscyplinarne Studia o Kulturze (i) Edukacji, 9, 121-153.
Gwóźdź, S. (2013). Dziennikarstwo - zawód czy profesja? Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne, 1(11), 135-148.
Haider, Z., Dasti, R. (2022). Mentoring, research self-efficacy, work-life balance and psychological well-being of doctoral program students. International Journal of Mentoring and Coaching in Education, 11.2, 170-182.
Hawksley, B. (2007). Work-related stress, work/life balance and personal life coaching. British Journal of Community Nursing, 12.1, 34-36.
Jarmużek, J. (2004). Po co dorosłym samokształcenie? Edukacja Ustawiczna Dorosłych, 4, 57-64.
Jarmużek, J. (2006). Poczucie koherencji a samokształcenie dorosłych. W: J. Szempruch (red.). Edukacja wobec wyzwań i zadań współczesności i przyszłości (465-475). Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Jedlewska, B. (2001). Animatorzy kultury wobec wyzwań edukacyjnych. Lublin: UMCS.
Kayyali, M. (2024). Balancing Work and Life Techniques for Maintaining Emotional Wellbeing in Entrepreneurship. W: M. Nawaz Tunio (red.). Supporting Psychological and Emotional Wellbeing Among Entrepreneurs (33-58). IGI Global.
Koptiew, D., Puzio-Wacławik, B. (2022). Edukacja dorosłych jako czynnik rozwoju kapitału ludzkiego. Problems of Economics and Law, 1, 52–65.
Kozioł, L., Wójtowicz, A. (2016). Wybrane praktyki zarządcze a dobrostan pracowniczy. Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Organizacja i Zarządzanie, 71, 165-177.
Krajewski, M., Schmidt, F. (2014). Animacja/edukacja. Możliwości i ograniczenia edukacji i animacji kulturowej w Polsce. Raport końcowy. Kraków: Wydawnictwo Mik
Kubinowski, D. (2015). Istota animacji jako idei pedagogicznej. Studia Kulturalno-Oświatowe, X(1), 9-17.
Kubinowski, D. (2020). Kształcenie animatorów w perspektywie krytycznej pedagogiki kultury. W: D. Kubinowski, U. Lewartowicz (red.). Kompetencje kluczowe animatorów kultury i ich kształcenie (22-31). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Kubinowski, D., Lewartowicz, U. (red.). Kompetencje kluczowe animatorów kultury i ich kształcenie. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Kuruliszwili, S. (2019). Samokształcenie i technologie informacyjne – zmienność form i trudność klasyfikacji. Edukacja Ustawiczna Dorosłych 2019, 1, 39-50.
Leong, K., Sung, A., Au, D., Blanchard, C. (2020). A review of the trend of microlearning. Journal of Work-Applied Management, 13(1), 88-102.
Leoński, W. (2015). Work-life balance jako praktyka koncepcji społecznej odpowiedzialności biznesu. Acta Universitatis Nicolai Copernici. Zarządzanie, 42.1, 127-137.
Lewartowicz, U. (2022). Edukacja zdalna w kontekście specyfiki kształcenia animatorów kultury. Komunikat z badań. Dyskursy Młodych Andragogów, 23, 163-181.
Lewartowicz, U., Różański, A. (2024). Animator kultury - profesja bez granic. Kompetencje – satysfakcja – zaangażowanie. Lublin: UMCS.
Łopatka, A. (2017). Zastosowanie koncepcji work-life balance w aktywizacji osób młodych na rynku pracy. Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, 489, 213-221.
Mittal, E., Rani, T. (2024). Illuminating the Relationship Between Social Networking Usage and Job Performance Through the Work-Life Balance of Gen-Y Employees in Corporate Sector. Jindal Journal of Business Research, 22786821241236246.
Mroczkowska, D., Kubacka, M. (2020). Teorie pracy granicznej jako wyzwanie dla koncepcji Work-Life Balance. Zarys perspektywy dla badania relacji praca-życie. Studia Socjologiczne, 4, 37-59.
Nawrot, M., Hano-Nawrot, L. (2024). Praca albo życie – czy można je pogodzić? Przegląd literatury. W: E. Mężyk, B. Stefanowicz, E. Bieńkowska-Kajko (red.). Tradycyjne podejście i nowe perspektywy w nauczaniu języków obcych. Kompetencje i potrzeby językowe jutra (50-63). Gliwice: Politechnika Śląska.
Niśkiewicz, Z. (2016). Dobrostan psychiczny i jego rola w życiu człowieka. Studia Krytyczne, 3, 139-151.
Olbrycht, K. (2001). Wyzwania wobec kształcenia animatorów społeczno-kulturalnych, W: J. Gajda, W. Żardecki (red.). Dylematy animacji kulturalnej (111-117). Lublin: UMCS.
Pietraszko, A., Szczeblewska, A., Wittels, K. (2020). Re(animacja) kultury w okresie pandemii – raport. Diagnoza strategii i uwarunkowań działań animatorów i edukatorów kultury w czasie zamknięcia instytucji edukacji i kultury w związku z epidemią Covid-19. Warszawa: Mazowiecki Instytut Kultury.
Piórkowska, K. (2015). Koncepcja resilience z perspektywy proaktywnych strategii behawioralnych. Marketing i Rynek, 5, 808-824.
Półturzycki, J. (2002). Dydaktyka dla nauczycieli. Płock: Novum.
Prymak T. (2010). Kreowanie przez uczelnie warunków do autoedukacji studentów : proces pedagogicznego oddziaływania uczelni na autoedukację studentów „Edukacja i Dialog” - 2010, nr 1/2, s. 55-58.
Pyszka, A. (2015). Modele i determinanty efektywności zespołu. Studia Ekonomiczne, 230, 36-54.
Pyżalski, J. (2017). Jak dbać o zdrowie psychiczne pracowników, realizując projekty promocji zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej? W: K. Puchalski, E. Korzeniowska (red.). Promocja zdrowia w zakładzie pracy: wsparcie dla zdrowego odżywiania się i aktywności fizycznej pracowników (136-144). Łódź: Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. J. Nofera.
Reduta, M. (2015). Zawód, profesja i kultura profesjonalna. Optimum. Studia Ekonomiczne, 2, 100-118.
Różański, A. (2014). Rozwój zasobów ludzkich w organizacji. Lublin: Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej.
Schindler, A. (2004). Czym jest animacja społeczno-kulturalna?, W: K. Hrycyk (red.). Konteksty animacji społeczno-kulturalnej (19-36). Wrocław: Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy we Wrocławiu.
Siadak, G. (2011). Autoedukacja wyzwaniem XXI wieku-rola uczelni wyższej w procesie samokształcenia studentów. Forum Dydaktyczne: przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, 7-8, 119-127.
Solarczyk-Szwec, H. (2022). Od nowa? Edukacja przez całe życie w polskiej polityce publicznej. Lubelski Rocznik Pedagogiczny, 41.3, 7-18.
Solarczyk-Szwec, H. (2024). O edukacji nieformalnej w polskim dyskursie andragogicznym. Przegląd konceptualizacji. Rocznik Andragogiczny, 31, 9-26.
Stankiewicz-Mróz, A. (2008). Zmiany w obszarze funkcji personalnej wynikające z implementacji koncepcji „work life balanced”. W: E. Jędrych, A. Pietras, A. Stankiewicz-Mróz (red.). Funkcja personalna w zmieniającej się organizacji (314-322). Łódź: Politechnika Łódzka.
Striker, M., Wojtaszczyk, K. (2014). Potrzeba uczestnictwa uczelni wyższej w kreowaniu umiejętności samokształcenia. e-mentor, 3(55), 53-60.
Syper-Jędrzejak, M. (2022). Wypalenie zawodowe wśród pracowników oświaty – metody pomiaru i przegląd badań realizowanych w Polsce. e-mentor, 1(93), 26-36.
Syper-Jędrzejak, M., Bednarska-Wnuk, I. (2019). Znaczenie mindfulness w miejscu pracy – możliwości pobudzania uważności pracowników. e-mentor, 2(79), 61-67.
Wortal Publicznych Służb Zatrudnienia. https://psz.praca.gov.pl/rynek-pracy/bazy-danych/klasyfikacja-
zawodow-i-specjalnosci/wyszukiwarka-opisow-zawodow [dostęp: 30.01.2024
Wróblewska, W. (2002). Samokształcenie wyzwaniem cywilizacji XXI wieku. W: A. Karpińska (red.). Kreatorzy edukacyjnego dialogu. Prace ofiarowane Profesorowi Jerzemu Niemcowi-Mistrzowi edukacyjnego dialogu z okazji Jego Jubileuszu (247-258). Białystok: Trans Humana.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/j.2025.38.2.111-124
Data publikacji: 2025-10-28 13:33:53
Data złożenia artykułu: 2025-03-17 13:52:57
Statystyki
Wskaźniki
Odwołania zewnętrzne
- Brak odwołań zewnętrznych
Prawa autorskie (c) 2025 Paulina Ewa Górska
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.