Work-Life Balance as an Aspect of Self-Directed Learning in the Profession of Cultural Animator
Abstract
The article addresses the issue of self-directed learning in the profession of cultural animator. The aim of the theoretical findings presented is to highlight the concept of work-life balance as a significant area of self-directed learning for cultural animators. In the face of growing professional demands and the dynamic nature of the cultural animator’s work, the continuous broadening and updating of competencies become unavoidable. This profession, versatile and demanding, involves activities that blur the boundary between professional and private life, which can lead to negative outcomes, such as burnout. Self-directed learning in the area of work-life balance can help mitigate such undesirable consequences. In the literature, work-life balance is most often defined as an individual’s ability to combine professional duties with other aspects of life, such as family relationships, social activity, or personal interests. In order to build the argument, the article outlines the issue of self-directed learning in adult education, then presents the characteristics of the cultural animator profession, and subsequently proposes arguments that position the concept of work-life balance as an integral dimension of self-directed learning within the profession of cultural animation, while identifying specific problem areas and forms of self-directed learning.
Keywords
Full Text:
PDF (Język Polski)References
Bembenek, B. (2024). Transformacja cyfrowa jako współczesne wyzwanie strategiczne w zarządzaniu klastrem. Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów, 198, 97-115.
Chróst-Jóźwiak, I. (2015). W gąszczu wiedzy i kultury, czyli człowiek „buszujący” w sieci – o szansach na samokształcenie w cyberprzestrzeni. Edukacyjna Analiza Transakcyjna, 4, 67-85.
Ciechanowska, D. (2009). Self-directed learning. Próba konceptualizacji pojęcia na gruncie edukacji dorosłych. Rocznik Andragogiczny, 16, 150-160.
Cyboran, B. (2017). Animator na tle mapy „Kultura we współczesnej Polsce”. O profesjonalizacji zawodowej animatorów kultury. Dyskursy Młodych Andragogów, 18, 275-286.
Gonera, K. (2014). Samokształcenie menedżera - korzyści dla organizacji. Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego We Wrocławiu, 350, 146-155.
Grzegorek, J.N. (2014). Animacja kultury jako wyzwanie pedagogiczne rezyduów tożsamości w pasji i praktyce akademickiej. Rocznik Naukowy Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy. Transdyscyplinarne Studia o Kulturze (i) Edukacji, 9, 121-153.
Gwóźdź, S. (2013). Dziennikarstwo - zawód czy profesja? Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne, 1(11), 135-148.
Haider, Z., Dasti, R. (2022). Mentoring, research self-efficacy, work-life balance and psychological well-being of doctoral program students. International Journal of Mentoring and Coaching in Education, 11.2, 170-182.
Hawksley, B. (2007). Work-related stress, work/life balance and personal life coaching. British Journal of Community Nursing, 12.1, 34-36.
Jarmużek, J. (2004). Po co dorosłym samokształcenie? Edukacja Ustawiczna Dorosłych, 4, 57-64.
Jarmużek, J. (2006). Poczucie koherencji a samokształcenie dorosłych. W: J. Szempruch (red.). Edukacja wobec wyzwań i zadań współczesności i przyszłości (465-475). Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Jedlewska, B. (2001). Animatorzy kultury wobec wyzwań edukacyjnych. Lublin: UMCS.
Kayyali, M. (2024). Balancing Work and Life Techniques for Maintaining Emotional Wellbeing in Entrepreneurship. W: M. Nawaz Tunio (red.). Supporting Psychological and Emotional Wellbeing Among Entrepreneurs (33-58). IGI Global.
Koptiew, D., Puzio-Wacławik, B. (2022). Edukacja dorosłych jako czynnik rozwoju kapitału ludzkiego. Problems of Economics and Law, 1, 52–65.
Kozioł, L., Wójtowicz, A. (2016). Wybrane praktyki zarządcze a dobrostan pracowniczy. Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Organizacja i Zarządzanie, 71, 165-177.
Krajewski, M., Schmidt, F. (2014). Animacja/edukacja. Możliwości i ograniczenia edukacji i animacji kulturowej w Polsce. Raport końcowy. Kraków: Wydawnictwo Mik
Kubinowski, D. (2015). Istota animacji jako idei pedagogicznej. Studia Kulturalno-Oświatowe, X(1), 9-17.
Kubinowski, D. (2020). Kształcenie animatorów w perspektywie krytycznej pedagogiki kultury. W: D. Kubinowski, U. Lewartowicz (red.). Kompetencje kluczowe animatorów kultury i ich kształcenie (22-31). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Kubinowski, D., Lewartowicz, U. (red.). Kompetencje kluczowe animatorów kultury i ich kształcenie. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Kuruliszwili, S. (2019). Samokształcenie i technologie informacyjne – zmienność form i trudność klasyfikacji. Edukacja Ustawiczna Dorosłych 2019, 1, 39-50.
Leong, K., Sung, A., Au, D., Blanchard, C. (2020). A review of the trend of microlearning. Journal of Work-Applied Management, 13(1), 88-102.
Leoński, W. (2015). Work-life balance jako praktyka koncepcji społecznej odpowiedzialności biznesu. Acta Universitatis Nicolai Copernici. Zarządzanie, 42.1, 127-137.
Lewartowicz, U. (2022). Edukacja zdalna w kontekście specyfiki kształcenia animatorów kultury. Komunikat z badań. Dyskursy Młodych Andragogów, 23, 163-181.
Lewartowicz, U., Różański, A. (2024). Animator kultury - profesja bez granic. Kompetencje – satysfakcja – zaangażowanie. Lublin: UMCS.
Łopatka, A. (2017). Zastosowanie koncepcji work-life balance w aktywizacji osób młodych na rynku pracy. Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, 489, 213-221.
Mittal, E., Rani, T. (2024). Illuminating the Relationship Between Social Networking Usage and Job Performance Through the Work-Life Balance of Gen-Y Employees in Corporate Sector. Jindal Journal of Business Research, 22786821241236246.
Mroczkowska, D., Kubacka, M. (2020). Teorie pracy granicznej jako wyzwanie dla koncepcji Work-Life Balance. Zarys perspektywy dla badania relacji praca-życie. Studia Socjologiczne, 4, 37-59.
Nawrot, M., Hano-Nawrot, L. (2024). Praca albo życie – czy można je pogodzić? Przegląd literatury. W: E. Mężyk, B. Stefanowicz, E. Bieńkowska-Kajko (red.). Tradycyjne podejście i nowe perspektywy w nauczaniu języków obcych. Kompetencje i potrzeby językowe jutra (50-63). Gliwice: Politechnika Śląska.
Niśkiewicz, Z. (2016). Dobrostan psychiczny i jego rola w życiu człowieka. Studia Krytyczne, 3, 139-151.
Olbrycht, K. (2001). Wyzwania wobec kształcenia animatorów społeczno-kulturalnych, W: J. Gajda, W. Żardecki (red.). Dylematy animacji kulturalnej (111-117). Lublin: UMCS.
Pietraszko, A., Szczeblewska, A., Wittels, K. (2020). Re(animacja) kultury w okresie pandemii – raport. Diagnoza strategii i uwarunkowań działań animatorów i edukatorów kultury w czasie zamknięcia instytucji edukacji i kultury w związku z epidemią Covid-19. Warszawa: Mazowiecki Instytut Kultury.
Piórkowska, K. (2015). Koncepcja resilience z perspektywy proaktywnych strategii behawioralnych. Marketing i Rynek, 5, 808-824.
Półturzycki, J. (2002). Dydaktyka dla nauczycieli. Płock: Novum.
Prymak T. (2010). Kreowanie przez uczelnie warunków do autoedukacji studentów : proces pedagogicznego oddziaływania uczelni na autoedukację studentów „Edukacja i Dialog” - 2010, nr 1/2, s. 55-58.
Pyszka, A. (2015). Modele i determinanty efektywności zespołu. Studia Ekonomiczne, 230, 36-54.
Pyżalski, J. (2017). Jak dbać o zdrowie psychiczne pracowników, realizując projekty promocji zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej? W: K. Puchalski, E. Korzeniowska (red.). Promocja zdrowia w zakładzie pracy: wsparcie dla zdrowego odżywiania się i aktywności fizycznej pracowników (136-144). Łódź: Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. J. Nofera.
Reduta, M. (2015). Zawód, profesja i kultura profesjonalna. Optimum. Studia Ekonomiczne, 2, 100-118.
Różański, A. (2014). Rozwój zasobów ludzkich w organizacji. Lublin: Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej.
Schindler, A. (2004). Czym jest animacja społeczno-kulturalna?, W: K. Hrycyk (red.). Konteksty animacji społeczno-kulturalnej (19-36). Wrocław: Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy we Wrocławiu.
Siadak, G. (2011). Autoedukacja wyzwaniem XXI wieku-rola uczelni wyższej w procesie samokształcenia studentów. Forum Dydaktyczne: przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, 7-8, 119-127.
Solarczyk-Szwec, H. (2022). Od nowa? Edukacja przez całe życie w polskiej polityce publicznej. Lubelski Rocznik Pedagogiczny, 41.3, 7-18.
Solarczyk-Szwec, H. (2024). O edukacji nieformalnej w polskim dyskursie andragogicznym. Przegląd konceptualizacji. Rocznik Andragogiczny, 31, 9-26.
Stankiewicz-Mróz, A. (2008). Zmiany w obszarze funkcji personalnej wynikające z implementacji koncepcji „work life balanced”. W: E. Jędrych, A. Pietras, A. Stankiewicz-Mróz (red.). Funkcja personalna w zmieniającej się organizacji (314-322). Łódź: Politechnika Łódzka.
Striker, M., Wojtaszczyk, K. (2014). Potrzeba uczestnictwa uczelni wyższej w kreowaniu umiejętności samokształcenia. e-mentor, 3(55), 53-60.
Syper-Jędrzejak, M. (2022). Wypalenie zawodowe wśród pracowników oświaty – metody pomiaru i przegląd badań realizowanych w Polsce. e-mentor, 1(93), 26-36.
Syper-Jędrzejak, M., Bednarska-Wnuk, I. (2019). Znaczenie mindfulness w miejscu pracy – możliwości pobudzania uważności pracowników. e-mentor, 2(79), 61-67.
Wortal Publicznych Służb Zatrudnienia. https://psz.praca.gov.pl/rynek-pracy/bazy-danych/klasyfikacja-
zawodow-i-specjalnosci/wyszukiwarka-opisow-zawodow [dostęp: 30.01.2024
Wróblewska, W. (2002). Samokształcenie wyzwaniem cywilizacji XXI wieku. W: A. Karpińska (red.). Kreatorzy edukacyjnego dialogu. Prace ofiarowane Profesorowi Jerzemu Niemcowi-Mistrzowi edukacyjnego dialogu z okazji Jego Jubileuszu (247-258). Białystok: Trans Humana.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/j.2025.38.2.111-124
Date of publication: 2025-10-28 13:33:53
Date of submission: 2025-03-17 13:52:57
Statistics
Indicators
Refbacks
- There are currently no refbacks.
Copyright (c) 2025 Paulina Ewa Górska

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.