Ryzyko dysleksji a strategie radzenia sobie w sytuacjach trudnych społecznie przez dzieci w młodszym wieku szkolnym

Streszczenie w języku polskim

Przeprowadzone badania własne wpisują się w nurt doniesień empirycznych dotyczących radzenia sobie w sytuacjach trudnych przez dzieci. Ich celem była próba odpowiedzi na pytanie, czy i w jaki sposób ryzyko dysleksji wpływa na radzenie sobie w sytuacjach trudnych społecznie przez dzieci w młodszym wieku szkolnym. Badaniami objęto 64 uczniów klas II i III szkół podstawowych województwa lubelskiego. Grupę podstawową stanowili uczniowie ze zdiagnozowanym ryzykiem dysleksji, porównawczą zaś – ich rówieśnicy niemający specyficznych trudności w uczeniu się. Badania wykazały, że między grupami zachodzą różnice istotne statystycznie w obrębie dwóch skal: współpraca i unikanie. Dzieci ryzyka dysleksji w sytuacjach trudnych społecznie zdecydowanie rzadziej niż ich rówieśnicy stosują strategię współpracy. Zamiast efektywnej strategii radzenia sobie w sytuacjach stresowych pojawiają się u nich różnorodne – nieukierunkowane na rozwiązanie i przezwyciężenie problemu – sposoby obrony. Dominuje u nich strategia unikania. W porównaniu z rówieśnikami zdecydowanie częściej nie podejmują działań zmierzających do rozwiązania sytuacji trudnej. Dzieci ryzyka dysleksji oraz dzieci bez trudności w uczeniu się z podobną częstotliwością stosują nieefektywne strategie radzenia sobie w sytuacjach trudnych, takie jak: agresja i uleganie.