Samobójstwa wśród młodzieży jako problem kryminologiczny

Streszczenie w języku polskim

Samobójstwo stanowi przedmiot zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, takich jak m.in. psychologia, nauki socjologiczne, nauki prawne, nauki teologiczne. Poważnym problemem społecznym jest narastająca liczba osób młodych, które w akcie desperacji, z powodu braku umiejętności radzenia sobie z problemami szkolnymi, rodzinnymi, przejawów wykluczenia z grupy rówieśniczej czy niskiej odporności na stres decydują się na odebranie sobie życia. Samobójstwo w tym aspekcie należy rozpatrywać jako poważny kryzys społeczny XXI w. W literaturze kryminologicznej jest ono postrzegane jako rodzaj dobrowolnej śmierci oraz akt przerwania ciągłości życia. Samobójstwo wśród młodzieży często poprzedza próba samobójcza, która jest „wołaniem o pomoc”, próbą zwrócenia na siebie uwagi, ale przede wszystkim aktem rozpaczy i buntu na rzeczywistość, z którą należy się zmierzyć. Czynniki ryzyka o charakterze suicydalnym wzajemnie się przenikają i uzupełniają. Należą do nich te mające związek z osobą suicydenta, jak również jego cechy osobowości, style poznawcze, uwarunkowania genetyczne czy biologiczne. Istotną rolę pełnią te, które są powiązane z najbliższym otoczeniem, rodziną, grupą społeczną i mediami. Celem artykułu jest charakterystyka zjawiska samobójstw w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem danych dotyczących dzieci i młodzieży w oparciu o dane statystyczne Policji. Ponadto autorzy próbują przybliżyć portret psychologiczny osoby decydującej się popełnić samobójstwo oraz zwrócić uwagę na czynniki ryzyka samobójstw wśród młodzieży.