Poniżanie ludzi obcych etnicznie poprzez ukazywanie ich jako zwierząt i monstrów w średniowieczu – przypadek „Anglików, którzy mają ogony”

Streszczenie w języku polskim

Przedmiotem artykułu jest bliższe spojrzenie na opinię o tym, że Anglicy mają ogony jako przykładowi negatywnego stosunku średniowiecznych społeczności do grup etnicznie obcych, przejawiającego się w przedstawianiu ich członków jako zwierząt i monstrów. Autor przedstawia najstarsze przekazy dotyczące przekonania, podkreślając ich rozpowszechnienie już w II poł. XII w. Jego uwaga skupia się na wzmiankach w których, z powodu zarzutu posiadania ogonów, Anglików utożsamiano ze zwierzętami. Najciekawszym przekazem tego rodzaju jest dziełko Proprietates Anglicorum. Jego twórca przeprowadza logiczny wywód, w wyniku którego stwierdza, że pokarani przez Boga ogonami mieszkańcy Rochester są monstrami. Autor akcentuje, że przekaz ów wpisuje się w żywe na przełomie XIII/XIV w. dyskusje o człowieczeństwie tzw. monstrualnych ras. W dalszej części artykułu analizuje zaś wytłumaczenie zniekształcenia przedstawione przez Jeana d’Outremeuse (Ly myreur des histors). Autor rozpatruje też wzmianki, w których identyfikuje się przynależność gatunkową ogonów Anglików, za sprawą czego do członków tego ludu odnosi się symbolikę zwierząt postrzeganych jako negatywne. Podobnie jak w przypadku innych grup oskarżanych o monstrualność oraz o posiadanie ogonów, inwektywa dotykająca mieszkańców Anglii dookreśla ich tożsamość jako osób nie będących w pełni ludźmi, a zatem w sposób zasadniczy odróżniających się od tych, którzy ich obrazili. Poniżenie poprzez podważenie człowieczeństwa za sprawą oskarżenia o bycie zwierzęciem lub monstrum trzeba uznać za szczególnie dotkliwe. To właśnie ta dotkliwość inwektywy była powodem jej popularności.