Alzacja odzyskana. Francuskie radości, nadzieje i problemy u progu konferencji paryskiej (1919)

Streszczenie w języku polskim

Kiedy w 1918 roku Alzacja i Lotaryngia na powrót stały się francuskie, towarzyszyła temu ogromna radość i nie tylko urzędowy optymizm, które widoczne są w relacjach prasowych z tego okresu. Jednak reintegracja odzyskanych prowincji niosła za sobą wiele problemów, których ani charakteru, ani rozmiaru nie spodziewano się po francuskiej stronie. Już na przełomie 1918 i 1919 r. najważniejsze z nich ujawniły się: były to przede wszystkim sprawy związane z poszanowaniem lub nie przez państwo francuskie lokalnych odrębności kulturowych i językowych (m.in. w szkołach i administracji) oraz lokalnego prawa, uwzględnienie roli religii czyli nie wprowadzanie prawa z 9 grudnia 1905 r., poszanowania roli dialektu alzackiego oraz wzięcia pod uwagę faktu nieznajomości przez większą część Alzatczyków języka francuskiego. W okresie przygotowań do konferencji paryskiej najważniejszą jednak sprawą było potwierdzenie włączenia odzyskanych prowincji do Francji bez plebiscytu, warunków i dyskusji nad ich narodowościowym charakterem w imię zasady samostanowienia narodów. Akcji dyplomatycznej i militarnej (zajęcie utraconych prowincji przez wojska francuskie) towarzyszyło tworzenie faktów dokonanych na nowoprzejętych ziemiach oraz intensywna akcja propagandowa polegająca m.in. na tworzeniu w prasie obrazu francuskiej, radosnej i absolutnie nie wahającej się jeśli chodzi o jej przynależność państwową Alzacji.