Józef Flawiusz wobec Agryppy II

Streszczenie w języku polskim

Józef prezentuje w swoich dziełach spójny, choć ulegający ewolucji obraz króla Agryppy II. W napisanej najpierw Wojnie żydowskiej ocena władcy jest umiarkowanie pozytywna, bo niepozbawiona krytycznych akcentów. Jednocześnie Józef stara się nie pisać o wszystkich wydarzeniach, które mogą ukazać króla w jeszcze gorszym świetle, budując mu w ten sposób ograniczony kredyt zaufania wśród wpływowych czytelników. Z biegiem czasu uległ on jednak pogłębionej krytyce, która miała swe źródło i uzasadnienie w niespełnieniu przez władcę pokładanych w nim oczekiwań. W Starożytnościach żydowskich, kiedy władca zawiódł oczekiwania Józefa na odegranie roli patrona społeczności i religii żydowskiej, zawarta jest narracja nieukrywająca jego nieudolności i egoizmu. Jednocześnie pozytywny obraz Agryppy obecny w Autobiografii ma charakter konwencji literackiej, w której Józef życzliwie wyraża się o królu, ponieważ mają wspólnego przeciwnika – Justusa z Tyberiady. W konsekwencji nie burzy on ogólnego ujęcia Agryppy jako nieudolnego i obcego Żydom władcy, którego rządy nie okazały się kontynuacją panowania Agryppy I, lecz jawiły się jako klamra zamykająca dzieje dynastii zapoczątkowanej przez jej opresyjnego założyciela, Heroda.