Rozważania nad statusem Morlaków z prowincji Trogir w połowie XVI wieku: poddani Imperium Ottomańskiego i dzierżawcy ziemscy Republiki Weneckiej

Streszczenie w języku polskim

W połowie XVI stulecia prowincja Trogir, podobnie jak cała Dalmacja, odczuwała znaczący spadek gospodarczy i demograficzny. Opuszczone ziemie i wsie regionu przygranicza, oddzielające posiadłości Imperium Ottomańskiego i Republiki Weneckiej stały się nowym domem dla półkoczowniczych pasterzy Morlaków. Niektórzy spośród wcześniejszych właścicieli opuszczonych posiadłości wyprowadzili się w czasie konfliktu z Ottomanami do miast na wybrzeżu i zdecydowali się wydzierżawić swoje ziemie Morlakom, którzy przybyli tu spoza granicy. Tak stało się w przypadku wsi Radosich, Triloque i Suchi Dol, wydzierżawionych rodzinom Morlaków, które – w świetle dokumentów państwowych – musiały wywiązać się z obowiązków nałożonych na dalmatyńskich właścicieli. Rodzaje powinności, które miały być świadczone przez Morlaków na rzecz weneckich panów, jak również ottomańskich władców, nie różniły się tak bardzo od zobowiązań wypełnianych przez inne społeczności wołoskie zidentyfikowane w środkowej części Półwyspu Bałkańskiego. Biorąc pod uwagę fakt, że zadaniem wenecko-ottomańskiego regionu pogranicznego było utrzymanie pokoju między nimi na terenie Dalmacji, wenecka decyzja o wydzierżawieniu ziem ottomańskim poddanym jawi się jako rozwiązanie korzystne dla wszystkich zaangażowanych stron: mieszkańców Dalmacji, władz ottomańskich na Bałkanach i półkoczowniczych Morlaków.