Rodzime origo gentis w norweskim dziejopisarstwie epoki nowożytnej (XVI–XVII w.)

Streszczenie w języku polskim

W XVI w. praca nad nową historią Norwegii skupiła się na udostępnianiu średniowiecznych sag, głównie Heimskringli Snorri Sturlussona (XIII w.) współczesnemu czytelnikowi. Było to konieczne ze względu na fakt, iż teksty sag powstały w języku norrońskim, w czasach nowożytnych praktycznie zapomnianym. Powstały wówczas przekłady sag na język duńsko-norweski Mattisa Størssøna oraz Pedera C. Friisa. W tych tekstach uczeni norwescy mogli zapoznać się z wersją etnogenezy, czyli wywodem władców norweskich od potomków Odyna. Oba przekłady były nieznacznie modyfikowane, a niezależne prace Absalona Beyera oraz Friisa, mające charakter opisu topograficznego Norwegii z historycznym wstępem, w ogóle od wersji Snorriego abstrahowały, sięgając po wzmiankowanego w niektórych źródłach eponima Nora. Poznanie w XVII w. pozostałych tekstów (w tym prologu do Eddy Snorriego) oraz krótkich, w całości poświęconych etnogenezie tekstów w rękopisie Flatøybok (XIV w.) zainspirowało historyków działających pod koniec tego stulecia. Był to przede wszystkim Thormod Torfæusa, który w swojej Historia Rerum Norvegicarum podjął próbę syntezy występujących w średniowieczu wersji. Stworzył koncepcję tworzenia ludu norweskiego w formie procesu „nawarstwiania” się kolejnych grup: olbrzymów (potomków Noego), pierwszej grupy Gotów, Odyna i Asów (stosując euhemeryzm, historyk uznał ich za ludzi) oraz drugiej grupy Gotów pod wodzą Nora kolejno przybywających do Skandynawii.