Pedagogika pracy. Współczesne obszary badań

Streszczenie w języku polskim

Artykuł dotyczy analizy pedagogiki pracy jako subdyscypliny pedagogiki. Stwierdzono, że podstawy pedagogiki pracy sięgają początku lat 70. XX w. i są związane z wybitnymi polskimi badaczami (jak m.in. T. Nowacki, Z. Wiatrowski, R. Gerlach, F. Szlosek, S. Kaczor, U. Jeruszka, E. Kubiak-Szymborska, J. Wierzejska, Z. Wołk), którzy stworzyli własne implikacje dla pedagogiki pracy. Na podstawie ich poglądów doprecyzowano, że postęp cywilizacyjny oraz towarzyszące mu zmiany treści i form pracy powodują konieczność rozszerzenia zainteresowań pedagogów pracy o nowe obszary badawcze i problemy badawcze. Szczególną wagę przywiązuje się do języka pojęć, wypowiedzi i metodologii badań w zakresie przygotowania zawodowego i funkcjonowania człowieka w środowisku pracy oraz warunków rozwoju zawodowego. Uzasadniono zatem dialektyczny związek pedagogiki pracy, psychologii pracy i pedagogiki zawodowej w procesach globalizacji i integracji. W tym kontekście ujawnia się prognostyczne znaczenie badań mających na celu dynamiczny rozwój systemu „pracy ludzkiej” w środowisku informacyjno-technologicznym. Zaznaczono, że praca jest najwyższą wartością człowieka, ale tylko dobrze zorganizowana praca prowadzi do urzeczywistnienia wartości materialnych i duchowych niezbędnych do funkcjonowania jednostki i społeczeństwa.